dimarts, 29 d’abril del 2008

angosto dosmilsiete

.

y ahora nada es nada, y solo oigo ruidos de una radio que no se sintoniza, oigo ecos de esperanza, oigo el forcejo del que estrangula y el agonizante ronquido del que es estrangulado.

y nada es nada y el sentido emprende un nuevo viaje a ninguna parte, y explotamos como bombas y todo es confeti.

y es que en nuestra agonía aún seguimos viviendo, seguimos creando fantasías irracionales, huecos de lógica sin sentido, somos ciegos y sordos y ahogados en soledad, y solo se oye un eterno pitido ensordecedor que solo chilla una palabra; absurdo.

y se ahoga en la búsqueda, y otro adora porque adora y no se da cuenta de nada.

y ese día no necesitaré nada del mundo, ese día no hará falta ya nada para vivir, y las mayores verdades surgirán cuando estemos pensando en otra cosa.

el día en que solo nos dediquemos a la lucha en el exterior, en vez de dividirnos y delimitarnos en luchas internas. QUE CADA MINUTO MORIMOS.






Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

diumenge, 6 d’abril del 2008

dotze hores


es va despertar i no tenia ressaca

no recordava el somni però se sentia alleujada i de bon humor. entrava llum taronja per la persiana

va treure el braç del llit per acariciar el terra amb el dors de la mà i va xocar contra un objecte. el va aixecar fins als ulls, marcava les dinou quaranta-cinc

es va quedar mirant el despertador amb cara de sorpresa i va aixecar-se de cop per obrir els porticons. el sol s'estava ponent